گزارشی بین راهی از آدینه نشستِ باغ سرخیل با موضوعِ "ضرورت اجتماعیِ پیدایشِ شعر با محوریت نیمایوشیج"
۲۷ آبان ۱۴۰۱
۵ پسینگاه تا ۸ شامگاه

پیشنهاد موضوع از سوی شاعر، رحیم رسولی بوده که بی ادعا و صاحب نظر، طنّاز این روزگار تلخکام است: مجلس آرا و تازه گو.
آن چه که در این نشست ها تاَسُّفبار است، بدون منبع و مرجع حرف های ناراست زدن بیشتر حاضران است(و از مطالعه گریزان آن بانوی پاکدامن و یا خودنمایی عروس خانوم مدعی ترجمه و جوانکِ باد در دهن پیچان نشسته بغل دست من که چشم بسته و ترمز بریده هر چه ژاژ را می خایید، بیرون می پراند!)، درست مانند ملاهای هیچ دان زیاده گو‌: خیال راحت که به هیچ بنی بشری و حتا خدا هم جوابگو نیستند. البته این ها به چیزی باور ندارند و خدای پوشالی آن ملاهای دشمن مردم، خصمِ خدای علیم و خبیر است.

یکی از حاضران با کسب اجازه و سپاس از مجری نشست/ آقای رحیم رسولی، گفت:
- این هم تکلیف مستند اینجانب که در ادای دین به نیمای نام آور و به نیت مفید بودن جمع ارائه می شود.
این سخنان مانیفستی نیما دیگر معروف عام و خاص است که:
- مایه ی کار من رنج من است.
- آب در خوابگه مورچگان ریخته ام...
سخنران در پاسخ به آقای "جماد بیک" که فرمود نیما شاعر نیست، بخشی از "افسانه" را خواند و سپس شکواییه ی نیما را با این سطرهای تکان دهنده:
من دلم سخت گرفته ست از این
میهمان خانه ی مهمان کُشِ روزش تاریک
که به جان هم نشناخته انداخته است:
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن ناهشیار...(ص. ۶۲۸ مجموعه آثار نیما، دفتر اول(شعر)/ تهران: ناشر، چاپ دوم ۱۳۶۹)

سخنران به طور مشروح و مستند، علل اجتماعی/ فرهنگی هنری(بیرونی) و عوامل زبانی/ شعری ظهور نیما و تکوین راه شعریش را شناساند.
متن کامل این جستار، شنبه ی هفته ی آینده(پنجم آذر ۱۴۰۱) پس از طرح استنتاجات، در این کُنج درج خواهد شد.