Pics Fair
عکس: ثبت ابدی لحظه ای ست که شهادت می دهد...✍️👇
به مناسبت نمایشگاه عکسِ ۴۰ اثر،
از ۲۸ بهمن تا سوم اسفند ۱۴۰۱
نمایشگاه گردان: استاد مریم جهان مهر
یکی از دستاوردهای امروز سفرم به اوکسین، همراه با رفیقِ شفیقم امین، تماشای عکس های اندیشه برانگیز، زیبا و روایتگر هنرمندان خوزستانیِ نام برده در زیر، در عمارت هوزای(پیشتر، ساختمان ارامنه) در خیابان شریف زاده، نبش موسوی منطقه ی ۲۴ متری بوده است:
ناهید قیصر بازفت، الهه اسکندری، بهار بدری، بهزاد کیانی فر، پریسا کیانی، ترنم شکری، حسین اشرف السادات، حسین شانه ساز، دینا غزنوی، زینب جولاییان، سید علی فاخر، عادل مسلمانی، علی رستگار، نرگس نیّری، فاطمه یار احمدی، فردوس مزرعه، فرزاد پایان،محمدیساسی منفرد، مریم پورشب، مریم کریم زاده، مریم کاظمی، مهدی دانشور، مهدی شهریارفر، علی باروت کوب، مهدی لرکی، مهدی ناظر زاده، نسترن مومن زاده، نگین امینی، هستی حسن زاده.
پیشاپیش باید سپاسگزار سه جانِ شیفته ی هنر و مردم این شهر باشیم که در گذر از تنگناها، کوشا و عاشق کار می کنند:
۱
سرکار بانو شیدا دانیالیان که این ساختمانِ تاریخی و روبه فراموشی را جانی تازه از رنگ و عطر بخشیده تا پیوندگاه اهل هنر و مِهر باشد.
۲
استاد تندیسگر، مسلم ذهراوی که با ذهنی خلّاق و دستانی آفرینشگر، دیوار عمارت را بازآفرین تندیس هایی زیبا و نمایش جنگ افتخارآمیز منیوری(مقاومت عشایر نجیب و فهیم عرب در برابر متجاوزان انگلیسی،۱۲۹۴ شمسی) ساخته تا مستندی تماشایی از غیرت ملی باشد...
۳
استاد مریم جهان مهر که سراپا شورِ خدمت، در تربیت هنرآموزان و روشن نگه داشتن چراغ هنر می کوشد.
این نمایشگاه، جلوگاهِ عکس هایی است، بیانگر نماهای مستندِ زندگی، پرتره های تلاش خوزیان و تیک تاک امید در نگاه ها:
دختر کوچولوی دَوان، ساعتی که سفره ی وقت قهوه است؛ اقتدار دستان مردِ عرب نشسته جلوی فرش ها، بی بیِ در حالت پخت نان که پر از اعتمادِ به نفس، فریاد می زند "ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم..." ؛ چروک های پر از حکایتِ مردی با پسزمینه ی سیاه، قایقران لمیده در آرامش بلم و...
در اهمیّت هنر عکاسی به دو نمونه ی تاریخی اشاره می کنم:
۱
عکس شربت گُل/ دخترِ افغان(۱۲ ساله در دسامبر ۱۹۸۴)که توسط استیو مک کری، عکاس معروف آمریکایی گرفته شد. نگاهِ زیبا و منحصر به فرد این عکس، دخترِ محروم را به عنوانِ مونالیزای جهان سوم شناسانده و به ثبت تاریخ رسانده است.
۲
عکسِ تکان دهنده ی کیم فو، دختر ۹ ساله ی ویتنامی(۶۵٪ بدن سوخته بر اثر بمباران ناپالم) که توسط نیک اوت، عکاس آسوشیتدپرس(۱۹۷۲) گرفته شد و مسیر جنگ ویتنام-آمریکا را به نفع مردم ویتنام تغییر داد.
در این فرصت پر خیر و برکت، مجال گفت و گو با استادِ مریم جهانمهر مدیر آکادمی و بیزینس وُمن موفق، هم چنین با بانوی جامعه شناس و عکاس: فردوس مزرعه؛ و عکاس مبتکر: مریم کاظمی پیش آمد که از آن ها بسیار آموختم و توان تازه ای از امید به آینده ی روشن یافتم...
استاد جهانمهر: هر عکس از هر زاویه، برداشت ها و تفسیرهای تازه ای می زاید... مگر نه آن که عکاسی هنریست در ارائه ی نمایی از زندگی که هیچ گاه دوباره تکرار نمی شود؟
فردوس مزرعه: کوشیده ام در راستای عکاسی مستند، جامعه شناسی را به عکاسی پیوند بزنم...یعنی نمایشِ برش های ریزی از زندگی مردم که از چشم ها پنهان مانده است...
مریم کاظمی: با تلفیق شخصیت اشیاء، روایت های تازه ای از زندگی را در عکس هایم تحویل بیننده می دهم...
و من بر این باورم که هر عکس "خوب": ثبت ابدی لحظه ای است که با بیانی خودویژه، راز و رمزهای زندگی را باز می گوید./ هاشم حسینی، اوکسین، عمارت هوزای، بیست و نهم بهمن ۱۴۰۱
🏞🌴🕊
PS
پس نوشت:
سپاس از مهندس امین رحیمی عزیزم که همیارانه، عکس های این گزارش را گرفته است.