پیش از آن که

به زایش معنوی نقت شهرِ  هفتکِل بپردازم، بد نیست اشاره ای داشته باشم به سخن حکیمانه ی جناب آقای  ژول تیلیش:

مرگ، زندگان را به از دست رفتگان نزدیک می سازد و از خودشان دور.

و در این دوری و نزدیکی؛ آدمی زندگی را باز می یابد. شاید بخشی از آن چه که زندگان را آشفته و شگفت زده می سازد، در هم فرو ریختن همین فاصله هاست...

 

و چنین است که خاک شکوفه می دهد. میدان ها به ترنم در می آیند.

و ساعتی به اذان و پچ پچه ی ستاره های برم گاومیشی هفتکل مانده؛ خولیو ما را سوار بر دوج ۵۸ مش ابول می راند به سوی شهر پر ترنم مردگان...