خداوندان دانایی و دادم...

 حسن اله بیگی/ مصطفی قریب

 

 سرشت شخصیت انسانی پس از دهه ی نخستین که شالوده اش را خانواده، مدرسه و جامعه هرکدام گذرا و ماندگار، به سهمی و اثری پی ریخته اند، در جدال با سرنوشت شکل می گیرد تا شرم یا شاهکار بیافریند. در این فرصت، وظیفه ی خود می دانم که از دو انسانِ دوست داشتنی زندگی ام یاد کنم: حسن اله بیگی که در سال های پایانی دهه ی چهل شمسی، افتخار شاگردی اش در دبیرستان رودکی هفتکل را داشتم و به من نخستین بار کتاب "انسان ها و خرچنگ ها" ی خوزوئه دوکاسترو" را داد بخوانم و من با گل های طبیعی، کارت پستال های نوروزی درست می کردم و به او هدیه می دادم... و دیگری مصطفی قریب که در میانه ی دهه ی هشتاد شمسی، دوره ای که "روزان" را بیرون می دادیم، و ستون " دوباره سلام هفتکِل" را پاورقی وار می نوشتم، مشتاقانه با کلی خاطره و عکس، به دفتر روزنامه در خیابان بوعلیِ امانیه ی اهواز می آمد و از او بسیار می آموختم... 

یادشان همیشه در دل های مشتاقان شکوفا... 

 

عکس: هنرنمایی این دو بزرگوار در یک نمایشنامه کمدی،

 ۴-۱۳۵۳، هفتکل به راستی که هنر بیمانند آن ها: آموختن، داد و دهش و نرنجاندن بوده است... / هاشم حسینی، چهل و سومین روز بهار ۹۹