از بهار خوانده ها/۱۳۰ 

دیدارباش با دو راهنمای سعادت بشری👇 

☆من از بینوایی نی یّم روی زرد♡ غم بینوایان رخ ام زرد کرد/ سعدی☆ ☆حافظا! می خور و رندی کن و خوش باش ولی♡ دام تزویر مکن چون دگران قرآن را...☆  

 

بنا به فرمایش حضرت حافظ، "بر سرِ آنم که گر ز دست بر آید/دست به کاری زنم که غصه سرآید". تا هر شب یاران وفادار به راستی و رادی ایران زمین را در شیرینی بهشتی ادبیات/ کتاب سهیم کنم. امروز نگاهی هر چند گذرا، به گنجینه های دانایی و خوشبختی دو طلایه دار سعادت بشری: سعدی و حافظ می اندازیم:سعدی که رالف والدو امرسِن، ادیب آمریکایی خود را نوآموز مکتب اش دانسته و حافظ که گوته، افتخار آلمان در همه ی دوران، جاروکش آستان اش قلمداد شده است‌. آثار این دو فخر عالم و آدم به زبان های زنده ی جهان برگردانده شده اند. سعدیِ جهانگرد و شاعر، آموزگار انسان در بهره مندی از زیبایی ها و عشق زندگی است و نماینده مردم در برابر حکام. گفته اند اگر سلاطین پیام های سعدی را در می یافتند، سقوط نمی کردند. گلچیده هایی از باغ معرفت او: یادآوری به روشنفکران حراف یعنی وزوزو!: "عالم بی‌عمل، همچون زنبوری‌ست بی‌ عسل." حکایت از گلستان: یکی از ملوک بی انصاف، پارسایی را پرسید: "از عبادت‌ها کدام فاضل تر است؟" گفت: "تو را خواب نیم روز، تا در آن یک نفس، خلق را نیازاری!" سروده ی انسان گرایانه ی او با این سرآغاز: "چنان قحط سالی شد اندر دمشق♡ که یاران فراموش کردند عشق"، شاهکار ادبی از منظر برونه/فرم و درونه/ محتواست. حافظ افشاگر ریا و ستاینده ی زیبایی صورت و سیرت است. می گوید: "عیب رندان مکن‌ای زاهد پاکیزه سرشت♡که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت♡من اگر نیکم و گر بد، تو برو خود را باش♡هر کسی‌ آن دروَد عاقبت کار که کشت..."پیشنهاد می کنم غزل شیرین او را ‌که دارای این بیت زیر است پیدا کنیم و بخوانیم:"مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر♡که گنج عافیت ات در سرای خویشتن است..."🌺 خوشا آن که در پناه عشقتان/ دور یا نزدیک؛ ادبیات و هنر، شعر و موسیقی را دریابید تا از کروناهای ریز و درشت، پنهان و پیدا در امان بمانید. آمین. 🌹 هاشم حسینی کرج، شنبه، نهمین روز بهار ۹۹ 28th March, 2020