پاییز خوانده ها/ یادداشت 109م
*
آتش زندان/ ابراهیم دمشناس .- تهران: انتشارات نیلوفر، 1396
دارای توضیحات و واژه نامکی منثور، همراه با تکمله ای "در ستایش پاک کن ها یا پایان خوش شاهنامه"
 
نگاره ی روی جلد:  خیال پروری پس از موعظه، پل گوکن
*
" ... بازنشستگی خوشایند مزبان حاج عبدی نبود...کله ی سحر، سفرتاسش را بر می داشت مثل اولین مرده ی ماکاندو که نمی توانست توی قبرستان بماند، راه می افتاد سمت ایستگاه کارگران..." ص. 24
*
 
داستانسرا اینک خنیاگرانه بر پیوندگاه های افسانه و آرمان، آغوش جنوب/ بندر معشور را بر حضور خراسان حماسه می گشاید تا خارایین، میهن مجروح را پاس دارند... "ماشین زمان" این رمان خواندنی: شیرین و شگفت، شهر پتروشیمی - زادگاه پرولتاریای ناکام، اما هم چنان به تقلا- "مزبان حاج عبدی" را تا خراسان حکیم توس / کلنل بیهقی و هزارتوهای بورخسی ماکاندویی در می نوردد. "ابراهیم" ما نه قربانگاه که اودیسه ی عشق و همراهی را می نگارد. پیشتر در باره ی ذهن و زبان، صناعت و کارنامه ابراهیم دمشناس(1350) نوشته ام(>>یادداشت سی و نهم، 21 شهریور 95، وبلاگ پرسه های اندیشه).
  ...
 اکنون مست خوانش این کتاب، تنها روایت ابتر خود را به عنوان یک خواننده گزارش می دهم، منتظر برخورداری از دیدگاه های صدها دیگران در کانال های ادبی برخوردار از اعضایی پرشمارم- تا به روزگاری که ایرانی را به فقر مطالعه متهم می سازند، هر چه زودتر، هر کدام یکی از این 770 نسخه ی کتاب را خریداری کنند و با ارائه ی نقد و نظر خود، به پرسش های ناگفته ام پاسخ گویند.
  ...
 اماامشب به تلمذی پر تلذذ، دوباره، کاغذ و قلم در دست، آموخته ها و یافته ها، پرسش ها و پیشنهادهایم را بر کناره های جاده ی پر پیج و خم، گذرگاه ها و کنار سفره ی قهرمانان دوست داشتنی این کتاب می نگارم تا جداگانه تقدیم نویسنده کنم.
*
هاشم حسینی
کرج
بامداد پنجم پاییز 96