منوچهر جان مهم انسان ماندن است...

و در این جا من دارم یاد می گیرم که ...

شعری که نان روزانه ی من است...

کم کم

یاد می گیرم که

بی هیچ درایتی

تنها با غریزه ی برادرم درخت که از تیار جنگل هزاره هاست

و با کمک لبخند ماتیلده

کودک دو ساله و  سه ماه ی همسایه

شیرینی سیاه

که

تکه شکلات غلتانی است

پیرامون سکوتنگاه روستایی ما

در یابم که چه باشکوه است روز

پرواز

در این بدایت ماندن...

سنگملیمای کامرون