ياد-
در مرثيه پرويز شهرياري
معلمي كه تا لحظه آخر معلم ماند

دكترعلي دادپي/دنیای اقتصاد ۲۵/۰۲/۹۱
مرگ‌هايي هستند كه آنها را به‌عنوان مرگ نمي‌شناسي. چون آنكه مي‌رود براي تو هميشه بوده و هست. در روزهايت جاريست و مي‌داني كه زندگيش پايان نيافته گرچه از دنياي خاكي و خاك گرفته ما رخت بربسته است. پرويز شهرياري يكي از اين آدم‌ها بود. معلمي كه تا آخرين لحظه ماند و نام خود را در آموزش كشورمان ماندگار كرد.

در دبيرستان سه جلد كتاب هميشه روي ميز من بود: دو جلد روش‌هاي جبر و يك جلد مثلثات پايه. بدون اين سه كتاب و تاكيد دبيران بر حل مسائل مختلف، بعيد مي‌دانم ديپلم رياضي را مي‌توانستم بگيرم چه برسد به اينكه مهندسي بخوانم. كتاب‌ها يك نويسنده داشتند: پرويز شهرياري. از آن به بعد هرچه كه نوشته بود را مي‌خواندم.
من هرگز پرويز شهرياري را از نزديك نديدم ولي يكي از آدم‌هايي بود كه زندگي مرا و هزاران دانش‌آموز ديگر را با نوشته‌هايش شكل داد و به مهارت‌هاي ما اضافه كرد. بعدها كه مجله برهان درآمد خوشحال بودم كه هنوز هست. يادداشت‌هايش را مي‌خواندم و لذت مي‌بردم. آدمي كه نشان داد براي ايجاد تغييري ماندگار لازم نيست بر منصب وزارت يا كرسي وكالت تكيه داد. اگر بخواهي از هرجا كه هستي مي‌تواني دنياي پيرامونت را بهتر كني.
آدم‌هايي هستند كه جامعه ما به آنها بيش از سياستمدارانمان مديون است، چون آنچه مي‌توانيم باشيم و آنچه را كه مي‌توانيم به سرانجام برسانيم مديون ايشانيم. برايشان مجسمه‌اي نخواهند ساخت ولي نام‌هايشان بر ضمير دل ما حك شده مي‌مانند. روانش شاد و يادش نكو باد كه از جاودانگان است.